Hoe een balletje rollen kan

In de vele jaren dat ik werkzaam ben in dit vak, had ik heel veel verschillende collega’s. Ze wáren er en vertrokken weer. En zelf veranderde ik ook nog wel eens van werkplek.

Oude foto van Heeman-ooit

Ooit moeten speciaalzaken zo zijn ontstaan: de man met het schildersbedrijf kreeg van zijn klanten heel vaak de vraag of zij bij hem die fantastische verf konden kopen omdat ze zelf ook nog wilde klussen. Dus werd er achter het huis een uitbouw gemaakt, verhuisde het gezin een stukje naar achter, of naar boven en toverde men de bestaande huiskamer om tot winkeltje. En omdat de schilder niet alle dagen aanwezig kon zijn, werd ‘moeder de vrouw’ de hulp in de winkel. Zo’n ouderwets vader en moeder zaakje. En dat werkte prima. Zulke zaken liepen vaak nog goed ook, er kwam nieuw personeel bij en voor je het wist werd je een begrip in het dorp. Het bleef een mannenwereld, de vrouw deed het behang erbij.

Dat werd mijn eerste werkplek. In Venray. Mijn werkgever was zeventien ouder dan ik en de klant ging er automatisch vanuit dat ik zijn dochter was. Want waarom zou een jonge vrouw vanuit zichzelf dat vak gaan uitoefenen?
Bij mijn volgende baan was mijn werkgever ongeveer twaalf jaar ouder en toen kregen de mensen het moeilijker: was ze nou een dochter? Of misschien een jonge echtgenote? Lachen hoor. En naar mate ik ouder werd, werd ik ineens automatisch de vrouw-van. Dat Fred, de bedrijfsleider in Almere Stad vele jaren jonger was, maakte niet uit.

In 2002 ging ik aan de slag bij Heeman. Toen nog geen Thuisin winkel maar wel wereldberoemd in Almere en omstreken. Op mijn werkgever ná, die niet zo heel vaak op de zaak te vinden was, was ik de oudste van het stel. Een heerlijk zootje collega’s. Van jonkies die in het weekend alleen maar verf stonden te mengen tot de oude rotten m/v in het vak. Dat die jongelui, veelal jongens, trouwens jong genoeg waren om mijn kinderen te zijn, werd nooit verondersteld.

Wat heb ik veel mensen zien gaan, en komen. Nieuwe collega’s, aan ze wennen, en met verdriet weer afscheid nemen. Want mensen gaan hun eigen weg, logisch.

De vaste factoren in mijn Heeman-carriere zijn Jeffrey en Joost. Zij waren er al toen ik arriveerde en ze bleven er al die tijd. De eerste is de buitendienst in gegaan, de tweede bleef gewoon de winkel runnen. Iedere ochtend om 9 uur aanwezig om vóór openingstijd al veel te regelen.
En dan is nu Joost vertrokken. Hoe dan? Een jaar voor mijn pensioen! Ik dacht dat we collega’s zouden blijven tot mijn laatste werkdagen maar nee!! Hij heeft een andere baan geaccepteerd, op fietsafstand van huis, minder uren en altijd op zondag vrij. Want op zondag werken lieve mensen, terwijl de anderen om je heen vrij hebben, is niet waar we in het begin voor getekend hebben. Dat is best pittig. En dus heeft hij straks meer tijd voor zijn vrienden, familie en vooral zijn kleinzoon.

Ik begrijp hem, als je zo’n kans ziet, moet je ‘m met beide handen grijpen. Maar ik ga hem ongelofelijk missen. De regelaar, goed in compromissen sluiten, vertegenwoordigers te vriend houden. Joost en ik, wij waren echt bijna zo’n oud echtpaar zonder dat er ook maar een serieuze relatie gaande was. Hij heeft zijn vrouw, ik heb mijn eigen lief. Maar we konden met elkaar lezen en schrijven, wisten erg veel van elkaars leven en steggelden soms alsof we getrouwd waren. Hilarisch eigenlijk als ik er dan zelf naar luisterde. We kenden elkaars eigenaardigheden, voorkeuren: in de ochtend niet meer dan twee kopjes koffie voor Joost. En ’s middags een glas limonade. Hij had altijd 12 boterhammen bij zich. Vroeger met kaas, later met jam. Een patatje halen tussen de middag dat zat er niet in voor hem.

Als klanten het tegen Joost over mij als ‘zijn vrouw’ hadden, reageerde hij geagiteerd met :”Écht niet”!! en ik proestte altijd uit dat dát zéker niet het geval was. Als levenspartners afgekeurd. Maar als je zó lang op elkaar bent aangewezen en het zó lang volhoudt dan is dít mijn ode aan Joost: als collega geslaagd!

Het ga je goed vriend!!