Hoe vreemd een balletje rollen kan

Mijn vader was opticien. En een hele fijne vader. Zeg maar de liefste van de wereld. Zoals alle papa's dat zijn.

Als kind ging ik vanuit de kleuterschool, dat was in de tijd dat kleine kinderen nog gewoon alleen van huis naar school en vice versa  konden lopen, vaak bij hem langs in de winkel waar hij werkte. En als tiener nog steeds, zij het op de fiets omdat de afstand toen groter was. Dus wat wilde ik later worden? Nou, in ieder geval geen schilder.

Exacte vakken, dat was niet mijn sterkste kant, en toen bleek dat ik een voldoende voor wiskunde, scheikunde en natuurkunde op mijn examenlijst moest hebben om opticien te worden, moest ik die droom laten varen. Scheikunde spieken bij Peter van de Munckhof op de MAVO was één. Maar zo zou ik niet mijn hele loopbaan verder kunnen. Peter had ook een éigen leven.

Van de MAVO ging ik naar de LTS. Niet omdat ik niet kón leren, er zit een goed stel hersenen in dit meisje, maar het was meer dat ik teveel van het leven aan het genieten was. Toen zag echt niet in waarom je zou moeten blokken. De toekomst was te abstract en te ver weg. En op de LTS maakte ik kennis met het schildersvak. Een versneld laatste jaar waarin ik alles moest absorberen: de praktijk en de theorie. En leuk dat ik het vond!! Waarschijnlijk alleen al omdat ik het best stoer vond om als enigst meisje op een jongensschool te lopen. Maar ook door de bijzonder fijne leraren die me onder hun vleugels namen en er voor zorgden dat ik slaagde. Zelfs met een voldoende voor wis,- en natuurkunde! Heel veel heb ik daar geleerd. Het eerste meisje dat er slaagde, het stond nog in de plaatselijke krant. Om daarop door te stromen naar SintLucas in Boxtel, toen nog KTS Sint Lucas. Het was een MTS maar in het katholieke zuiden schermde met graag met de grote K. Voor het eerst op kamers.

Ik wilde naar de reclame-afdeling maar die zat vol dus het eerste jaar bracht ik door op de schildersrichting. Zelfde verhaal overigens: daar waren ook de exacte vakken van belang, ik had die richting nooit kunnen voltooien. Het jaar daarop stapte ik over naar de reclame,- en etaleerafdeling, weer de eerste klas. En de tweede klas. Maar wat kan ik anders zeggen dan dat ik teveel van het studentenleven genoot. Buiten schooltijden dan. En werd mij na het tweede jaar de deur van de school ontzegd. Drieëntwintig was ik en ik ging met hangende pootjes terug naar ons ouderlijk huis.

Dat werd een baan zoeken. En ik vond er een bij de plaatselijke verf-, en behangzaak. Ze vonden het daar belangrijk dat ik het vak verkoopkunde had gedaan, zelf vond ik het veel fijner dat ik wat van de materie begreep die er verkocht werd. Niet zo héél veel bleek in de praktijk, verf was veel complexer dan ik dacht. Maar ik hing aan de lippen van mijn werkgever, snapte de onderliggende gedachten waarschijnlijk net iets sneller door mijn summiere voortraject, en absorbeerde!! Bij hem heb ik mijn solide basis meegekregen. Ik mengde autolakken, kleurde ze bij tot je geen verschil meer kon zien tussen de verkleurde lakken en de nieuwe laag. Verf werd mijn ding! En dan vooral de ingewikkelde zaken waarin mensen met een probleem komen en dan net zo lang doorvragen tot je de oplossing weet. Verf én behang. Want je creatieve brein moet toch met meer bezig zijn dan alleen maar potjes mengen en uitleg geven. Kleuren combineren, behang erbij zoeken, mensen blij maken.

Toen werd ik moeder en ging na mijn zwangerschapsverlof niet meer terug omdat ik niet echt gelukkig werd bij dat bedrijf. Om niet veel later naar die nieuw geopende zaak in het dorp te bellen om te vragen of ze misschien wel al aan mij gedacht hadden, want ik wilde graag weer aan de slag. Dat hadden ze. En tot mijn verhuizing naar Almere heb ik daar met heel veel plezier gewerkt. Nu werk ik, sinds 2002, met een kleine tussenpauze bij Thuisin Heeman in Almere. Soms fiets ik fluitend naar de winkel, soms heb ik geen zin en dat terwijl ik toch al zo weinig uren werkzaam ben. Maar als ik er eenmaal ben, gaat het altijd weer goed: leuke collega's, lekker sfeertje en heel veel vaste klanten.

Hou ik van mijn vak? Oh man!!! Dat mag hoop ik toch wel duidelijk zijn! Hoe leuk is het om een huis in te richten en de bewoners daar heel blij over te zien. Hoe gaaf is het om aan te tonen dat je als vrouw je mannetje staat als het op verf aankomt. En wat is behang gedurende de jaren mooier en rijker geworden!

En vind ik ieder aspect uitdagend? Zeker niet! Als je dit vak al zo lang doet dan komen er soms materialen op je pad die je niet liggen. Je leert de basis maar als het ingewikkeld wordt dan roep je er een collega bij. Het is net alsof het niet blijft plakken. En dat is wat mij betreft okee. Andersom gebeurt dat ook.
Heb ik anekdotes? Ik barst ervan!! Maar die bewaar ik voor een andere keer. Ik hoop dat je dan weer komt lezen.

Kitty